Seal's Diary

 ตอนแรกนึกว่าจะใหญ่ของจริงอันนิดเดียว

ช็อกโกแลตอร่อยดีแต่ไอติมหวานไปนิด

"ผมจะยื่นข้อเสนอที่คุณปฏิเสธไม่ได้" The Godfather (1972,1974,1990) เป็นเรื่องที่อ่านและดูหลายรอบก็ยังได้อะไรหรือทบทวนสิ่งที่รู้แล้วได้เรื่อยๆ  อีกหนึ่งเรื่องที่เป็นหนังโปรดในดวงใจ ดูกี่ครั้งก็ลุ้นและอินไปกับเนื้อหา ยิ่งเปลี่ยนระยะเวลาดูยิ่งเห็นหลาย ๆ มุมที่ตอนอายุน้อย ๆ ไม่เคยคิดถึง  หนังเรื่องนี้ทำให้ไปค้นอ่านวัฒนธรรมของชาวซิซีเลี่ยนกันทีเดียว และอีกคำพูดของชาวซิซีลีก็เด็ดก็คือ "การแก้แค้นที่หอมหวานที่สุด คือ เมื่อเย็นแล้ว" มันบ่งบอกนิสัยชนชาติที่น่าสะพรึงได้ชัดเจน   Godfather หลายคนแปลตรงตัว "พ่อพระ(เจ้า)" หรือ ทับศัพท์หนัง "เจ้าพ่อ" ซึ่งไม่ใช่.... ก็อดฟาเธอร์ แปลเป็นภาษาไทยก็คือ "พ่อทูนหัว" เหมือน Godmother ก็คือ "แม่ทูนหัว" คำนี้ไม่ได้หมายถึงพ่อแม่บังเกิดเกล้า แล้วไม่ใช่คำเรียกสามีหรือภรรยาที่ยกย่องมาก และไม่ใช่พ่อแม่อุปถัมภ์ด้วยแต่ความหมายจริงคือ พ่อแม่ทางคริสตศาสนาที่ยืนยัน ช่วยอบรมสั่งสอนและรับรองเด็กในพิธีศีลล้างบาป (ผู้ใหญ่ก็ได้นะ ถ้าล้างบาปตอนโต) ซึ่งก็คือ พ่อแม่ทางจิตวิญญาณที่จะช่วยพยุงให้มีความเชื่อ ใกล้กับ คุณพ่อท...

Men in Black (1997,2002,2012) ชื่อนี้คงไม่ต้องบรรยายสรรพคุณมากกว่า เพราะคิดว่าทุกคนคงรู้จักเรื่องของบุรุษชุดดำผู้ปกป้องโลกจากมนุษย์ต่างดาวเป็นอย่างดี แต่เป็นเรื่องที่สร้างแปลกใจให้กับแมวน้ำโดยเฉพาะ ภาค 3  ปกติหนังถ้าไม่ใช่เขียนบทตั้งใจให้เป็นหลายภาคแต่แรกมักจะเน่าภาคต่อเสมอ โดยยิ่งมีภาคต่อเท่าไรจะยิ่งเนื้อหาเน่าลง ๆ มีไม่กี่เรื่องที่ภาคต่อจะทำได้สนุกกว่าภาคต้น และเรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่ภาค 3 กลับเชื่อมเนื้อหาเรื่องให้กลับมาที่ภาคแรกได้อย่างน่าประทับใจทีเดียว ถ้าจะมีคือการออกแบบอุปกรณ์มันขัดตาไปบ้างเพราะอะไรหลาย ๆ อย่างเปลี่ยนไปตามยุคสมัยทำให้ของหลาย ๆ อย่างดูไม่น่าจะตามเหตุผลยุคนั้น ๆ ในระดับหนึ่ง เป็นเรื่องที่ดูแล้วสนุกเลยค่ะคุ้มที่นั่งดูยาวทีเดียว 3 ภาคติดกัน ปล. ความจริงวันนี้กะโฆษณาขายของ ไว้โม้หนังที่เขียนดองไว้หมดแล้วจะเริ่มโฆษณา ฮา...

Rurouni Kenshin, ซามูไรพเนจร, เคนชิน ซามูไร X (2012) จะชื่อไหนมันก็เรื่องเดียวกันหมดอะค่ะ แต่คนที่อ่านการ์ตูนจะชินกับชื่อ “ซามูไรพเนจร” มากสุดเป็นการ์ตูนที่ดังมาก SIC ได้ลิขสิทธิ์ ตอนหนังเรื่องนี้ออกไม่สนใจเลยค่ะเพราะผิดหวังกับหนังญี่ปุ่นโดยเฉพาะหนังที่สร้างจากการ์ตูน แต่พอเจ๊ธิเปิดดูพากย์ไทยก็เหลือบ ๆ ดูด้วย แล้ว หือม์... อืม... เวิร์คฟ่ะ แต่เสียงไทยนี่ไม่ไหวเอาซะเลย เลยเอาใหม่เปิดใหม่ดูซับไทยแทน แล้วก็ เออ... เวิร์ค เวิร์ค เวิร์ค คัดเลือกตัวแสดงได้แบบโอเคเลยค่ะ ในเรื่องเคนชินเป็นผู้ชายตัวไม่สูงค่อนข้างจะเรียกว่าทั้งตัวเล็ก, บางและเตี้ย หนังคัดเลือกคนแสดงได้ฟิลนั้นนะคือไม่รู้สึกว่าตัวใหญ่ (แต่ตัวจริงคนแสดงไม่เตี้ยนะ) แล้วก็ดูบางเหมือนในการ์ตูน คนอื่นก็เหมือนหลุดมาจากหนังสือการ์ตูนเลย ชอบที่สุดคงเป็นกลิ่นอายของความเป็นญี่ปุ่นย้อนยุคแต่ไม่ให้ความรู้สึกว่ามันโบราณล้าสมัย ฉากสวยค่ะ การถ่ายภาพออกมาทำให้ภาพสวยมาก ตัวละครก็ผ่านยกเว้นตัวเดียวคนแสดงเป็นนางเอก เธอเป็นจุดอ่อนของเรื่องนี้มากที่สุด ด้านเนื้อเรื่องก็ไม่มีอะไรเพราะเอาตอนแรก ๆ จากการ์ตูนมารีไรท์ให้ไปในทางเดียว กับความรู้สึกขัดอีกอย่า...

อัลเฟรโด : ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีพระราชาองค์หนึ่งจัดงานเลี้ยงสังสรรค์ มีเจ้าหญิงเลอโฉมมาจากทั่วราชอาณาจักร ทหารยามนายหนึ่งเห็นพระธิดาของราชาเดินผ่านมา เธอสวยที่สุดในนั้น เขาหลงรักเธอทันที แต่ทหารกระจอกๆอย่างเขา จะมีปัญญาทำอะไรได้ ในเมื่อเธอเป็นถึงธิดาของกษัตริย์ พอๆ เลิกคิดไปซะ แต่แล้ววันหนึ่ง เขามีโอกาสได้พบเธอ และบอกเธอว่า เขาไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้โดยไม่มีเธอ เจ้าหญิงปลาบปลื้มมาก จึงกล่าวแก่ทหารว่ า "ถ้าเธอรอฉันได้หนึ่งร้อยวันหนึ่งร้อยคืนที่ใต้ระเบียงของฉัน ฉันจะเป็นของเธอ" ทหารไม่รอช้า รีบไปรออยู่ใต้ระเบียง เวลาผ่านไปหนึ่งวัน สองวัน สิบวัน แล้วก็ยี่สิบวัน ทุกคืนเจ้าหญิงจะมาดูที่หน้าต่าง เขาผู้นั้นไม่เคยขยับเขยื้อนไปไหน ทั้งฝน ทั้งลม ทั้งหิมะ แต่เขาก็ยังคงอยู่ที่นั่น ให้นกขี้ใส่หัว ให้ผึ้งต่อย เขาไม่เคยขยับ เวลาผ่านไปเก้าสิบคืน เขาผอมกะหร่อง ตัวซีดเซียว น้ำตาไหล กลั้นไม่อยู่เพราะจะหลับตานอนก็ยังไม่มีแรง...ในขณะที่เจ้าหญิงยังคงเฝ้ามองเขาอยู่ ถึงคืนที่เก้าสิบเก้า ทหารลุกขึ้น หยิบเก้าอี้ แล้วก็จากไป. เวลาผ่านไป.... ซัลวาโตเร : ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมทหารถึงไม่รอให้ถึงวันสุดท้า...

นั่งดูหมอเฮาส์มาถึงซีซั่น 10 แล้ว ถูกใจนิสัยหมอคนนี้จังแสบกวนได้ถึงใจ   เรื่องหลักของเรื่องนี้ก็ไม่พ้นกับแนวหมออื่น ๆ คือ มีคนไข้เคสต่าง ๆ มาให้รักษา แต่ที่ต่างคงจะเป็นการเน้นย้ำความมืดมนของจิตใจมนุษย์ในเคสต่าง ๆ เช่น การโกหกเพื่อให้ตัวเองไม่รู้สึกผิด, การรักษาหน้าดีกว่าบอกความจริง, การตัดสินที่จะช่วยหรือไม่ช่วยจากฐานะหรือสถานภาพทางสังคม หรือ กระทั่งการเอาคนไข้เป็นเครื่องสนองกิเลสความอยากรู้อยากเห็นของตัวเอง ดร.เฮาส์เป็นตัวแทนของด้านมืดและเป็นกระจกที่สนองด้านมืดเหล่านั้นออกมาด้วยคำพูดที่แรงและตรง ไม่ไว้หน้าคนไข้จนสามารถรู้ความจริงที่คนไข้ชอบปิดบัง,บิดเบือน,สร้างเรื่อง จนเข้าถึงสาเหตุของการอาการผิดปกติได้สำเร็จ แต่ในความเป็นจริงหมอแบบนี้อยู่ไม่ได้หรอก แมวน้ำเองก็เจอหมอนิสัยแบบนี้มาเหมือนกันไม่รู้ว่าจะด้วยเจตนาดีหรือไปอารมณ์เสียมาจากไหน แต่ตอนที่ได้ยินคำพูดกัดแขวะแรง ๆ แบบในเรื่อง (ถึงจะไม่ใช่เคสเดียวกัน) จนถึงตอนนี้แมวน้ำไม่ไปหาหมอคนนั้นอีกเลยและไม่คิดจะไปที่รพ.นั้นอีกแล้ว สำหรับคนไข้ไม่ใช่มีประเภทถูกด่าแล้วสำนึกฮึดสู้ได้ทั้งหมด  คนไข้ป่วยกับโรคตัวเองก็หงุดหงิดจะแย่อยู่แล้วยังม...

crash 2004 หนังอีกเรื่องที่เป็นหนังดี แต่อยู่นอกสายตาไปอย่างน่าเ สียดาย มีนักแสดงมีชื่อหลายคนแสดงเ รื่องนี้เลย ไอเดียของหนังใกล้เคียงกับเ รื่องบาเบล คือ เน้นความแตกต่างของเชื่อชาต ิ ชนชั้น ภาษา ผิวสี เพศ ทำให้เกิดความขัดแย้งเพราะค วามไม่เข้าใจซึ่งกันและกัน  ความคิดส่วนตัวเรื่องนี้ดีกว่าบาเบล บาเบลมันดูไกลตัวไปมาก ๆ แทบจะเรียกว่าตัวละครมันจะเกี่ยวข้องกันได้ยังไง แต่เรื่องนี้เหตุเกิดขึ้นใน L.A. เมืองเดียว ส่วนที่ไม่ดีคือลักษณะการเปิดเรื่องมันแบบเดาได้คือ เปิดตอนท้ายก่อนแล้วก็วนอดีตอธิบายมาจบที่ตอนท้ายอีกที ซึ่งทำให้เดาตอนกลางเรื่องไปเยอะ แนวคิดที่ได้จากเรื่องนี้คงไม่ผล "สิทธิความเป็นมนุษย์" ซึ่งทุกวันนี้ มนุษย์บอกว่ามีอารยะแต่ก็ไม่ได้ทำให้การเหยียดยามดูถูกผู้อื่นลดน้อยลงเลย ไม่ว่าจะใครก็ตามล้วนมีอคติที่ต้องกำแพงเกลียดชังผู้อื่นได้ตลอดเวลา หนังเรื่องนี้ทำให้กลับมาคิดและมองรอบตัวเราว่า เราปฏิบัติตัวต่อผู้อื่นโดยไม่แบ่งชนชาติ สีผิว ชนชั้น ภาษา และเพศหรือเปล่า

A room of one's own ห้องส่วนตัว ผู้เขียน: Virginia Woolf ผู้แปล: มาลินี แก้วเนตร สำนักพิมพ์: สยามปริทัศน์ จำนวนหน้า: 208 หน้า ปกอ่อน เป็นหนังสือเชิงสารคดีที่ในฐานะนักขีดๆ เขียนหญิง อ่านแล้วน้ำตาร่วง  งานของเวอร์จิเนีย วูลฟ์ เป็นแนวกระแสสำนึก (แนวกระแสสำนึกเป็นยังไงให้ นึกถึงเรื่องThe Metamorphosis ของ kafka) ซึ่งถ้ามีประสบการณ์ร่วมมัน จะจี๊ดมาก  เริ่มสงสัยงานของคนนี้จากปร ะโยค "A woman must have money and a room of her own if she is to write fiction" (ผู้หญิงต้องมีเงินและห้องส ่วนตัวถ้าเธอจะเขียนนิยาย) เลยเริ่มอ่านงานแปล To the Lighthouse เลยสะอึกไปรอบแล้วพอมาเจอเล ่มนี้คือเล่มที่อยากอ่านที ่่สุดเพราะประโยคข้างบนนั่นแ หล่ะ  หลังจากอ่านแล้วมันสะท้อนความคิดของนักเขียนหญิงในยุคนั้นที่อยากตะโกนบอกโลกวรรณกรรมเรียกหาที่ยืนของพวกเธอ ในปัจจุบันแม้ว่าที่สำหรับผู้หญิงจะเปิดกว่าแต่มันก็แค่ในบางส่วน บางสาขาของการเขียน "ทำไมผู้หญิงถึงเขียนงานแนวนี้" "ทำไมผู้หญิงไม่ไปเขียนงานแนวรัก" "ถ้าเป็นผู้หญิงเขียนไม่อ่านหรอก" "ใครจะสนใจสิ่งที่ผู้หญิงเขียน" ...

The Secret Life of Scent : Fragrant  โลกเร้นลับของกลิ่นหอม   ผู้เขียน Mandy Aftel ผู้แปล พลอยแสง เอกญาติ สำนักพิมพ์ Openworlds ราคา 325 จำนวน 304 หน้า หนังสือ non-fiction ของต่างประเทศดูยอดเยี่ยมก็ ตรงที่ผู้เขียนเข้าถึงแหล่ง ข้อมูลและรู้จริงรู้ลึกในกา รเขียน อย่างเล่มนี้ผู้เขียนเป็นนั กปรุงน้ำหอมด้วยและเดินทางไปหาสิ่งที่จะเขียนด้วยตัวเอง เล่มนี้สนใจเพราะสนใจเรื่อง น้ำหอมแต่มันไม่ใช่เล่มรีวิวน้ำหอ ม ไม่มีมาโม้ว่ากลิ่นนี้ของยี่ห้อนี้เป็นอย่างไรให้ความรู้สึกอย่างไร เนื้อหาในหนังสือมันบอกเล่าความรู้เบื้ องต้นเกี่ยวกับน้ำหอมแทรกเก ร็ดเล็กเกร็ดน้อยของผู้เขีย น เรื่องของน้ำหอมนี่จากประสบการณ์ตัวเองคนไม่สนใจก็จะไม่สนใจเลยจริงๆ แต่คนที่สนใจพอเริ่มจับแล้วถอนตัวอยากมันเป็นอะไรที่เหมือนติดยา มันกระตุ้นความต้องการอยากรู้ อยากทดลองกลิ่นใหม่ๆ เพิ่มเรื่อยๆ ซึ่งไม่ดีกับสุขภาพของเงินในกระเป๋าเลย อ่านแล้วอยากดมกลิ่นอำพันทะ เลสักครั้ง และราวกับเป็นโชคที่น้ำหอมไทยยี่ห้อหนึ่งได้เปิดพรีออเดอร์กลิ่นที่ปรุงจากอำพันทะเล ตัวเองถึงกับร้องว้าว... กลิ่นแบบนี้นี่เอง

ด้านมืดของผู้ตามหาแสงสว่าง  The dark side of the light chasers ผู้เขียน Debbie Ford ผู้แปล ภัทริณี เจริญจินดา สำนักพิมพ์ OMG - ohmygodbooks จำนวน 262 หน้า ราคา 235 บาท คำสารภาพซื้อเพราะคิดว่าเป็ นนิยาย OTL... พอหยิบมาอ่านดันเป็นเป็นหนังสือแนว พัฒนาบุคคล มันก็โอเคนะคะถ้าอยากจะค้นห าหรือเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ม ีความสุขมากขึ้น เป็นแนวปรับทัศนคติที่อิงทา งจิตวิทยาและศาสนามาใช้ เน้นการตอบปัญหาความขับข้อง ใจตนเองและยอมรับตนเอง เพิ่มคุณค่าให้กับตัวเอง หลักรวมๆ ของผู้เขียนคือพยายามให้ผู้ที่มาปรึกษาและผู้อ่าน ยอมรับตัวเองทั้งแง่ดีและไม่ดี ยอมรับในที่นี้คือการรับและรักตัวตนแต่ไม่ใช่จองหองเห็นแก่ตัว หากรับจุดอ่อนตัวเองได้ก็จะเห็นจุดอ่อนนั้นกลายเป็นจุดที่เข้มแข็ง แนวคิดของหนังสือเล่มนี้เห็นหลายๆ สถาบันและกลุ่มช่วยเหลือผู้ติดยาใช้อยู่ เพราะการเลิกยาชั่วคราวมันง่าย แต่จะทำให้ไม่กลับไปยุ่งเกี่ยวอีกต่างหากที่จะยาก มันยากไม่ใช่แค่ปัจจัยภายนอกแต่ยากที่ปัจจัยภายใน คือ หัวใจและจิตวิญญาณเราต่างหากที่อ่อนแอ

Il disprezzo หยามเหยียด  ผู้เขียน Alberto Moravia ผู้แปล นันธวรรณ์ ชาญประเสริฐ สำนักพิมพ์ ไลต์เฮาส์ พับลิชชิ่ง จำนวน 295 หน้า ราคา 337 บาท อยากอ่านงานที่ไม่ตลาดเลยไป หาเล่มที่เขาว่าควรอ่าน 100 เล่ม ซึ่ง 1 ในนั้นคือเล่มนี้  อ่านแล้วปวดตับเกลียดนิสัยต ัวละครทั้งพระเอกและเมียพระ เอก แต่เขาเขียนเก่งนะ สะท้อนความเป็นจริงในชีวิตอ อกมาได้จี้ใจดำดี เหมาะสำหรับคนแต่งงานแล้วแล ะผ่านช่วงเวลาหวานชื่นมาแล้ วจะได้ทบทวนพฤติกรรมผ่านตัว ละคร เรื่องเกี่ยวกับนักเขียนบทล ะครที่จำใจเปลี่ยนอาชีพมาเข ียนบทภาพยนตร์ที่ตัวเองไม่ช อบเพราะอยากทำทุกอย่างเพื่อ เมีย แต่กลับกลายเป็นว่าเมียของเ ขาหมดรักเขาแล้ว ซึ่งเขาต้องหาคำตอบว่าเพราะ อะไรเมียถึงเลิกรักเขา และมรสุมชีวิตทั้งการเงิน ครอบครัวจะเป็นอย่างไร

คราวนี้ Rosehip&Hibiscus กับ Lemon&Ginger

เรื่อง - Don't Laugh At Me ผู้เขียน - Kurumi Ryo เว็บคอมมิคของ comico - http://www.comico.in.th/titles/388 เรื่องย่อ - ไอริกับฮิคาริหลังจากเรียนจบมัธยมก็ตัดสินมาเช่าห้องร่วมกันเพื่อลดค่าใช้จ่าย แต่ละฝ่ายก็มีชีวิตของตนแต่ก็แบ่งปันบอกเล่าประสบการณ์ในแต่ละวันซึ่งกันและกัน ฮิคาริเลิกกับแฟนทำให้เกิดความเครียดและภาวะไม่อยากอาหารน้ำหนักจะลดลงเรื่อยๆ เพราะต้องการผอมเพื่อเอาชนะผู้หญิงอีกคนที่มาแย่งแฟนตัวเอง ส่วนไอริจะตรงข้ามคือยิ่งเครียดยิ่งกินและปฎิเสธการคบหาเป็นแฟนกับทุกคนที่เข้ามาเพราะไม่เชื่อมั่นในรูปร่างตัวเองเมื่อยิ่งกินน้ำหนักก็ยิ่งขึ้น และภาวะน้ำหนักที่ต่างกันมากขึ้นก็ทำให้ความสัมพันธ์ทั้งคู่เริ่มขัดแย้ง ประเด็นเรื่องน้ำหนักของผู้หญิง ซึ่งมองๆ ไปสังคมที่เห็นตอนนี้ เรากำลังจะเห็นผู้หญิงใกล้ๆ ตัวเราเป็นแบบในเรื่องคือ คนที่ผอมก็จะผอมมากๆ มุ่งรักษาหุ่นจนไม่ยอมกิน ผอมจนต้องมีขนาดเสื้อ SSSS ซุปเปอร์ S ตัวเล็กกว่าเสื้อผ้าเด็กอีกในตลาด ในขณะที่อีกกลุ่มแบบก็ปล่อยตัวไม่สนใจสุขภาพตัวเองเอาแต่กินอย่างเดียวเสื้อ XXL ใส่ไม่ได้แล้วต้องกลายเป็น XXXL หลายคนอาจจะบอกว่าใครอยากมีหุ่นแบบไหนก็เ...

คือซีรีส์นี้ตั้งแต่รู้จักชื่อและได้ดูภาคแรกก็รู้แล้วว่ามันไม่มีความสมจริงทางตำนานเลยเจอรูรั่วเยอะมากอย่าง - กษัตริย์อาเธอร์ตามตำนานบริเตนเป็นเรื่องเล่าพื้นบ้านตั้งแต่ ค.ศ. 5-6 - จอกศักดิ์สิทธิ์คือแก้วไวน์ที่พระเยซูใช้ตั้งศีลมหาสนิท นับ ค.ศ. คือ ค.ศ. 33 - โรมันตามหาไอเทมเกี่ยวกับพระเยซูพวกนี้ก็หลังสมัยจักรพรรดิคอนสตันไทน์ที่ 1 (ค.ศ. 313) การตามหาไม่ได้ตามหาจอกศักดิ์สิทธิ์แต่เป็นตามหาสิ่งของทุกอย่างที่พระเยซูเคยสัมผัส ซึ่งจะพบเจอไม้ที่เชื่อว่าเป็นไม้ใช้ตรึงกางเขน ผ้าห่อพระศพ มงกุฎหนาม - ประมาณ ค.ศ. 1200 ก็มีนักเขียนแต่งเรื่องกษัตริย์อาเธอร์เพิ่มเติมให้มีอัศวินโต๊ะกลม มีการตามหาจอกศักดิ์สิทธิ์ Holy Grail (ซึ่งตอนแรกเป็นเหยือก Holy Chalice) นั่นคือจอกศักดิ์สิทธิ์ที่เรื่องนี้อ้างว่าพลังมหาศาลมาจากเรื่องแต่งศตวรรษที่ 12 ซึ่งเซอร์แวนท์อื่นๆ จะมาสนใจจอกศักดิ์สิทธิ์ทำไมโดยเฉพาะกิลกาเมซ! เฮียตู้ทอง เฮียแก่สุดในเรื่องแล้วแก่กว่าพระคริสต์ยกจอกแจกอัครสาวกอีก ถ้าจะหาแก่กว่าเฮียคงต้องป้าลูซีอย่างเดียว (หรือคุณอาร์ดีเพราะคุณอาร์ดีเก่ากว่า) แต่เจอภาค zero ใน netflix ก็เลยเปิดผ่านจนพอตอนจบมาเจอบทเซเบอร์...

พอตื่นจู่ๆ ก็ตัดสินเอาล่ะออกจากบ้านไปหาที่ทำงานนอกบ้าน เพราะอยู่ในบ้านทีไรเล่นเน็ตทุกทีอยู่ในบ้านก็เล่นเหมือนเดิม สรุป .... ฮา...  เลยนั่งแท็กซีมาร้าน Too fast to sleep ที่เล็งมานานแล้วตอนเที่ยงคืนครึ่ง ร้านนี้เปิด 24 ชม. ที่ไปคือสาขาสามย่าน เดินเข้าจะเจอโซนห้องประชุมย่อยด้านล่างที่ปิด เดินหาทางขึ้นตั้งนานในที่สุดก็เจอทางขึ้น ทำให้รู้ว่า ร้านนี้จะแบ่งเปิดเป็นโซนๆ ขึ้นกับจำนวนผู้ใช้งาน เลี้ยวมาด้านขวาจะเจอทางขึ้นและมุมเสบียง... นี่ของชอบเลย เขาจัดมุมต่างๆ ได้น่าสนใจดีนะ มีมุมนั่งคอยถ้าร้านเต็มด้วย พอขึ้นมาชั้น 2 ก็เจอการจัดร้านแบบว่างๆ โล่งๆ แสงพอเพียง ด้านหน้ามีบริการปรินท์งานด้วย มุมที่นั่งสำหรับทำงานและอ่านหนังสือ เที่ยงคืนแล้วก็ยังมีคนมาใช้งานอยู่ เอาล่ะเสบียงมาแล้ว พวกขนมเครื่องดื่มจะราคา 25-80 ส่วนใหญ่พวกเค้กจะ 80 เครื่องดื่มปั่น 80 รสชาติโอเค จ่ายเงินเสร็จจะได้แผ่นกลมๆ เป็นเครื่องแจ้งเตือนของเสร็จแล้วมันจะดังให้ลงไปรับของ ตื่นเต้น สนุกดี เอาล่ะถึงเวลาทำงานแล้ว เขียนบล็อกก่อนล่ะกัน เอ๊ะ... สรุปแล้วโอเคนะ แอร์เย็น (มาก) มีไวไฟฟรีให้ตามจำนวน...

กินส่งท้ายปีเก่าที่ร้านราเมงมะเขือเทศ แต่... ไม่ได้สั่งราเมงเพราะสนใจแกงกะหรี่ยักษ์ จานมันใหญ่มาก แต่... มีเนื้อ 3-5 ชิ้นในจาน  อารมณ์ยกมากะจะกรี๊ดกร๊าดแฮปปี้งานกร่อย คำนวนต้นทุนในใจ  ข้าวให้โลละ 50 เลย แกง 100 แครอท 20 มัน 20 หัวหอมและผักดอง 50 เนื้อ 50 รวม 290 โอแพงกว่านั่งกินร้านจริงๆ ด้วย แต่มันกินได้ 1 หม้อไม่ใช่ 1 จาน คือกินจริงผิดหวังไม่ได้อร่อยอะไรเลย แกงกะหรี่ก้อนสำเร็จรูปมาก แล้วคือไม่ประทับใจเลย ไม่เข้าอีกแล้ว ทำให้เมนูราเมงมะเขือเทศก็ไม่อยากกินไปด้วย