คุโรซางิ

ทำให้นึกถึงหนังสือแฉที่เคยดังมากเมื่อหลายปีก่อน คือ หนังสือ บรรดา โคตร... ทั้งหลาย ไม่ว่าจะ โคตรโกง โคตรชะเลีย โคตร...

ทั้งสองเรื่องมักมีจุดเรื่องที่เหมือนกันคือแฉความชั่วร้ายของมนุษย์ที่คิดเอารัดเอาเปรียบคนอื่น ๆ
แต่สำหรับตัวเองคิดในมุมที่ตรงกันข้าม

การตกเป็นเหงื่อของคนเหล่านั้นเพราะอะไร หลายครั้งมักจะไม่พ้นจากตัวเองที่วิ่งเข้าสู่สิ่งล่อลวงที่พวกคนเหล่านี้เอามาล่อ

ถ้าเราไม่โง่ นึกไตร่ตรองหาเหตุผลว่ามีความเป็นไปได้แค่ไหนกับการได้ผลประโยชน์มหาศาล

ถ้าเราไม่โลภ ไม่อยากมักได้ทรัพย์ของคนอื่นมาในจำนวนมาก ๆ ในระยะเวลาที่สั้น

ถ้าเราไม่หลง ไม่รูปลักษณ์ภายนอกที่อุปโลกมาล่อลวงให้เราเคลิบเคลิ้มตาม

ถ้าเราไม่ขลาด กล้าไตร่ถาม กล้าจับจุดผิด กล้าบอกปัดเมื่อเห็นสิ่งที่ไม่สมควร

ถ้าเราไม่ผยอง ไม่คิดว่าตนเองเก่งแน่เจ๋งคิดเองคนเดียว ไม่อวดตนฟังความเห็น ฟังคำท้วง

ถ้าเราไม่ขี้เกียจ มักง่าย ตั้งใจทำมาหากินสุจริตด้วยหยาดเหงื่อแรงงาน ไม่หวังเอาสบายเป็นหลัก

 

 

คิดว่าตัวเราจะกลายเป็นเหยื่อของเราเหล่านี้หรือไม่...

 

 

 

แต่มนุษย์มักไม่เป็นอย่างนั้น มนุษย์มีโอกาสที่พลาดได้ง่าย หลงในสิ่งล่อลวงได้ง่าย...

 

สิ่งเดียวที่ยังจะสามารถเตือนสติไม่ให้เราเป็นเหยื่อคงมีแต่ ความดี มโนธรรม และ พระที่เรายึดเหนี่ยว มาตลอดเท่านั้นกระมั้ง