ยานอนหลับรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้

เป็นเรื่องที่พูดไม่ได้ พิมพ์ไม่ได้ เล่าไม่ได้

เป็นเรื่องที่พูดก็ไม่ฟัง พิมพ์ก็ไม่อ่าน เล่าก็ไม่เข้าใจ

ต่อไปก็เก็บไว้ในใจ กินยาเข้าไปให้หลับให้ร่างกายมีแรงและตื่นมาทำงานต่อไป

ทุกวันนี้ไปหาหมอเพื่อไปเอายานอนหลับแล้วกลับ

ไม่ใช่ว่าหมอไม่ดี แต่การเข้ากันไม่ได้นี่มีจริง

รวมถึงเป็นที่ตัวเองด้วยที่เป็นสาเหตุสำคัญเลย

ตัวเองมีอคติกับจิตแพทย์ตั้งแต่ตอนเรียนจิตวิทยาเพราะทะเลาะกับเพื่อนที่เป็นหมอเรื่องแนวทางการปฎิบัติและรักษาคนไข้ของแพทย์กับนักจิตวิทยา แล้วก็เพราะเรียนเอกจิตวิทยานี่ล่ะกลายเป็นผลร้ายแรงที่ทำให้การรักษาตัวแอดมินเป็นเรื่องยากมากเพราะตัวแอดมินเองดันไปรู้ทฤษฎีต่างๆ รู้ขั้นตอนการตั้งสมมติฐานทดลอง การเริ่มบำบัดยังไง ไปรู้วิธีการสังเกตและให้คำปรึกษา ไปรู้ประเภทอาการและการเลือกยา

แถมอะไรที่เราเฟคๆ หมอดันดูไม่ออกด้วย (ไม่ได้ตั้งใจเฟคหรอกนะ แต่ไม่อยากพูดเลยพูดอะไรที่เขาอย่าฟังแค่นั้น) หรือหมออาจจะรู้อยู่แล้วว่าเราเองก็ไม่ได้อยากรักษากับเขาก็ไม่รู้

ทั้งหมดเลยมันเป็นกำแพงสูงลิ่วที่ "เราไม่เชื่อคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามเรา" หาหมอมาหลายปีเหมือนอยู่กับที่